De koppen in La Repubblica bevestigden wat wij de hele nacht om ons heen hadden gehoord. Heel Europa werd geteisterd door Noodweer en Rome bleef niet achter. Toch vertrokken we onder een schraal zonnetje richting policlinico om de familie de universiteit te laten zien. Bij het standbeeld van Minerva brak echter de hagel los.



Toen we iets voor één bij de rondleiding bij het Domus Aurea, het gouden huisje van Nero, waren gearriveerd leek het echter mee te vallen. Nadat we een aantal zalen waren afgedaald en de eerste fesco's hadden bewonderd sloeg echter het noodlot toe. Het licht viel uit. We voelden de geest van Nero om ons heen waaien. we kregen nog wel nieuwe kaartjes voor overmorgen.

De ouders werden na een lichte lunch op de trein naar het vliegveld gezet, waarna onze avonturier eindelijk weer even alleen was. Maar niet voor lang. Ook Rick vertrok naar Fiumicino om daar onze Twentse held op te wachten Zijn vliegtuig arriveerde op dezelfde tijd als het lufthansaluchtschip van zijn ouders een week eerder. toen het beeldscherm steeds positievere tijden aangaf kreeg onze naiëveling hoop dat ze de laatste trein zouden kunnen redden. Tuurlijk - om de Twent te citeren - misten ze de laatste trein op 2 minuten. Ze waren veroordeeld tot een Peroni, om nog enige tijd op een donker Fiumicino te wachten, alvorens de reis naar Monteverde aan te kunnen vangen.