Treno
02/01/00 14:22 Opgeslagen in: Rome
Neapolis. Eindelijk zou Rick de stad in het oude Magna Graecia te zien krijgen. De wekker ging vroeg, om meer tijd te hebben in de stad waar Diego Armando Maradona nog werd verafgood.
In het koude Rome, schoot het eerste dag des heres van het nieuwe jaar nog niet echt op, zodat de trein van 9 uur gemiost werd. toen we het 'Bordello'van de rijen hadden doorstaan bleek dat de zondagsrust bovendien ervoor zorgden dat de trein van 10 uur niet ging. Eerst werd dus uitgebreid ontbeten.
De treinreis is misschien wel het mooiste van een uitje. De vraag is ook lang niet altijd waar je naar toe gaat, maar waar je langskomt. We reden langs de Lupinische alpen, waar we bergtoppen met sneeuw zagen, over bruggen en langs steden. Zo zuidelijk warn onze Noorse goden nog nooit geweest.
Toen we aankwamen liepen we zonder veel voorkennis, als Charles Dickens 'Pictures of Rome' de stad in. we troffen de verwachte chaos aan, maar ook schitterende binnenstraatjes en schattige kerkjes. Toen we eenmaal een kaart en gids (de eerste boeken die met 00 gedateerd moeten worden) hadden gescoord, vertrokken we naar het koninklijk paleis van de Bourbons Deze hadden in het settecento over Napels geregeerd. hoierachter lag de Sam Francisco di Paolo.
Toen we op het Piazza di Trieste e Trento onze jeugdherberg hadden gebeld, bleek dat deze op loopafstand lag. Onderweg troffen we een sprookjesachjtig uitzicht over de baai. de lichtjes van de stad schitterden aan de overkant, zodat we snmapten wat Goethe bedoelde toen hij op 27 februari 787 schreef dat iemand nooit ongelukkig kon zijn, zolang hij terug kon denken aan Napels
Eenmaal aangekomen troffen we een gespannen japanner en een onwillige deur aan. toen die met de masterkey geopend was ploften we uitgeput neer. Zo werd het adagium "vedere napoli e poi muori wel erg snel bewaarheid. Na een uur waren we zo ver dat we ons op het eten konden richten. Napels, de plek waar Regina Margeritha haar naam aan stads' beroemde uitvinding schonk: de Pizza
Na geconstateerd te hebben dat de restaurants op de boulevard ietwat boven ons studenten budget uitkwamen, vonden we vlak bij ons' Ostello een pizzeria die er erg gezellig leek uit te zien. Leek, want binnen was het fel licht en vergat de bediening ons. Toch gold ook hier: hoe ongezelliger een Italiaans restaurant, hoe beter het eten. De pizza was erg goed, met heeeele grote stukken inktvis
In het koude Rome, schoot het eerste dag des heres van het nieuwe jaar nog niet echt op, zodat de trein van 9 uur gemiost werd. toen we het 'Bordello'van de rijen hadden doorstaan bleek dat de zondagsrust bovendien ervoor zorgden dat de trein van 10 uur niet ging. Eerst werd dus uitgebreid ontbeten.
De treinreis is misschien wel het mooiste van een uitje. De vraag is ook lang niet altijd waar je naar toe gaat, maar waar je langskomt. We reden langs de Lupinische alpen, waar we bergtoppen met sneeuw zagen, over bruggen en langs steden. Zo zuidelijk warn onze Noorse goden nog nooit geweest.
Toen we aankwamen liepen we zonder veel voorkennis, als Charles Dickens 'Pictures of Rome' de stad in. we troffen de verwachte chaos aan, maar ook schitterende binnenstraatjes en schattige kerkjes. Toen we eenmaal een kaart en gids (de eerste boeken die met 00 gedateerd moeten worden) hadden gescoord, vertrokken we naar het koninklijk paleis van de Bourbons Deze hadden in het settecento over Napels geregeerd. hoierachter lag de Sam Francisco di Paolo.
Toen we op het Piazza di Trieste e Trento onze jeugdherberg hadden gebeld, bleek dat deze op loopafstand lag. Onderweg troffen we een sprookjesachjtig uitzicht over de baai. de lichtjes van de stad schitterden aan de overkant, zodat we snmapten wat Goethe bedoelde toen hij op 27 februari 787 schreef dat iemand nooit ongelukkig kon zijn, zolang hij terug kon denken aan Napels
Eenmaal aangekomen troffen we een gespannen japanner en een onwillige deur aan. toen die met de masterkey geopend was ploften we uitgeput neer. Zo werd het adagium "vedere napoli e poi muori wel erg snel bewaarheid. Na een uur waren we zo ver dat we ons op het eten konden richten. Napels, de plek waar Regina Margeritha haar naam aan stads' beroemde uitvinding schonk: de Pizza
Na geconstateerd te hebben dat de restaurants op de boulevard ietwat boven ons studenten budget uitkwamen, vonden we vlak bij ons' Ostello een pizzeria die er erg gezellig leek uit te zien. Leek, want binnen was het fel licht en vergat de bediening ons. Toch gold ook hier: hoe ongezelliger een Italiaans restaurant, hoe beter het eten. De pizza was erg goed, met heeeele grote stukken inktvis